اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید » شمارهٔ ۲۱۶ درویشانیم و نیز دلریشانیم آواره زخان و مان وز خویشانیم ما جامهٔ مردان به سپر ساخته ایم تا خلق گمان برد که ما زیشانیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، سخن از درویشان و دلیران است که از خانه و دیار خود آواره شده‌اند و دور از خانواده‌هایشان زندگی می‌کنند. آنها به گونه‌ای لباس پوشیده‌اند که دیگران گمان کنند اهل توانمندی و قدرت هستند، در حالی که حقیقتاً در شرایط دشواری هستند.
هوش مصنوعی: ما درویش هستیم و در عین حال دلیر و شجاع، بی‌خانه و خانمان و دور از خویشاوندان خود زندگی می‌کنیم.
هوش مصنوعی: ما لباس و تجهیزات جنگی خود را آماده کرده‌ایم تا مردم فکر کنند ما از همان مردان جنگی هستیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.