علیرضا نوشته:

هیچ کس را عاشق دلیل نتواند گفتن بر خوبى معشوق و هیچ نتواند در دل عاشق‏ دلیل نشاندن که دالّ باشد بر بغض معشوق. پس معلوم شد که اینجا دلیل کار ندارد، اینجا طالب عشق مى‏باید بودن. اکنون اگر در بیت مبالغه کنیم، در حق عاشق آن مبالغه نباشد و نیز مى‏بینیم که مرید معنى خود را بذل کرد براى صورت شیخ که: اى نقش تو از هزار معنى خوش‏تر. زیرا هر مریدى که بر شیخ آید، اوّل از سر معنى برمى‏خیزد و محتاج شیخ مى‏شود.
بهاء الدین سؤال کرد که براى صورت شیخ از معنى خود برنمى‏خیزد بلکه از معنى خود برمى‏خیزد براى معنى شیخ. فرمود نشاید که چنین باشد که «۲» اگر چنین باشد پس هر دو شیخ باشند.(مولانا جلال الدین محمد بلخى(مولوى)، فیه ما فیه، ۱جلد، انتشارات نگاه - تهران، چاپ: دوم، ۱۳۸۶، ؛ ص۱۰۶/)

👆⚐

رامین آلیاری نوشته:

سلام و عرض ادب، ادیبان را.
مصرع سوم می‌باید به این‌گونه انشاد گردد:
“پیش از رخ تو بنده‌ی معنی بودم…”

👆⚐