مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۵۵ ای ماه برآمدی و تابان گشتی گرد فلک خویش خرامان گشتی چون دانستی برابر جان گشتی ناگاه فروشدی پنهان گشتی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و درخشانی ماه اشاره می‌کند که پس از ظهور و روشنایی، شروع به حرکت در آسمان می‌کند. اما زمانی که متوجه می‌شود که در کنار جان انسان قرار گرفته، به طور ناگهانی ناپدید می‌شود.
هوش مصنوعی: ای ماه، تو طلوع کردی و درخشان شدی و دور خود با نرمی و elegance راه می‌روی.
هوش مصنوعی: وقتی که فهمیدی، ناگهان جان خود را به خطر انداختی و به طور ناگهانی ناپدید شدی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
زلفت سیمست و مشک را کان گشتی
از بسکه بجستی تو همه آن گشتی
ای آتش تا سرد بدی سوختیم
ای وای از آنروز که سوزان گشتی
ای ماه برآمدی و تابان گشتی
گرد فلک خویش خرامان گشتی
چون دانستی برابر جان گشتی
ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی
ای ماه برآمدی و تابان گشتی
گرد فلک خویش خرامان گشتی
چون دانستی برابر جان گشتی
ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی
زلفت سیه است مشک را کان گشتی
ازبس که بجستی تو همه آن گشتی
از عشق ازل ترانه‌گویان گشتی
وز حیرت عشق گول و نادان گشتی
از بسکه به مردی ز غمش جان بردی
وز بسکه بگفتی غم آن آن گشتی
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.