مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۴ امروز من و جام صبوحی در دست می‌افتم و می‌خیزم و می‌گردم مست با سرو بلند خویش من مستم و پست من نیست شوم تا نبود جز وی هست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از حالتی مست و سرخوش صحبت می‌کند که با جام صبوحی در دست دارد. او از بلندی قامت خود به عنوان سرمستی یاد می‌کند و بیان می‌کند که در غیاب معشوقش، وجودی ندارد. این اشعار نماد حال و هوای عاشق و وابستگی عمیق او به معشوق است.
هوش مصنوعی: امروز با جام شراب در دست، به حالت نشسته و ایستاده می‌روم و در حال چرخیدن و مستی هستم.
هوش مصنوعی: من از قد و قامت رفیع خود سرمست هستم و هیچ چیز دیگری برایم اهمیت ندارد، تا زمانی که فقط او وجود دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آن یار که عهدِ دوستداری بشکست
میرفت و منش گرفته دامن در دست
می‌گفت دگر باره به خوابم بینی
پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست
ای دل ، ز شراب عشق گشتی سرمست
کز رنج خمار او به جان نتوان رست
گر از دل من چنین فرو داری دست
در روز ز دست تو به شب باید جست
چون دیده من دید ترا روز نخست
مسکین دل من هوای دیدار تو جست
اکنون که ترا هوای من نیست درست
یا ناز مکن یا دل من باز فرست
گر سیر شدی بتا ز من در خور هست
زیرا که ندارم ای صنم چیزی لست
رنج دل رنج دیده جز دیده نجست
دانی که شد این گناه بر دیده درست
در جمله جهان صورتی از دیده نرست
کش چندین موج خونش از دیده نشست
معرفی ترانههای دیگر
تا به حال ۳ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.