مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۴۸ هین نوبت صبر آمد و ماه روزه روزی دو مگو ز کاسه و از کوزه بر خوان فلک گردد پی دریوزه تا پنبهٔ جان باز رهد از غوزه
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به صبر و تحمل در دوران روزه‌داری اشاره می‌کند. او به آدم‌ها توصیه می‌کند که درباره مسائل دنیوی صحبت نکنند و به جای آن، به معنویت و ارتباط با آسمان توجه کنند تا روح آنها از قید و بند رها شود.
هوش مصنوعی: بی‌صبر نباش، چون هم اکنون زمان صبوری فرارسیده است. در این زمان، دربارهٔ غذا و نوشیدنی‌ها صحبت نکن، بلکه تمرکزت بر روزه‌داری و معنویت باشد.
هوش مصنوعی: در اینجا بیان شده که بر سفره آسمان، مردی به گدایی مشغول است تا از قید و بند زندگی و مشکلات رهایی یابد و به آرامش برسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای با تو مرا دوستی سی روزه
از خدمت تو وصل کنم دریوزه
گفتی که چرا تو آب را نادیده
ای جان جهان سبک کشیدی موزه
ای دوست بدان کاین فلک پیروزه
از حلقهٔ جمع ما کند دریوزه
هر کس که کشد دمی ازین پستان شیر
بالغ گردد گرچه بود یک روزه
روی تو نماز آمد و چشمت روزه
وین هر دو کنند از لبت دریوزه
جرمی کردم مگر که من مست بدم
آب تو بخوردم و شکستم کوزه
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.