مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۰۴ نومید مشو امید می‌دار ای دل در غیب عجایب است بسیار ای دل گر جمله جهان قصد به جان تو کنند تو دامن دوست را نه بگذار ای دل
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به فردی می‌گوید که ناامید نباشد و دلش را پر از امید کند. اشاره به وجود شگفتی‌ها و نعمت‌هایی در عالم غیب دارد و به او توصیه می‌کند که حتی اگر تمام جهان هم علیه او باشند، باید به دوست و یار خود اتکا کند و دامن او را رها نکند.
هوش مصنوعی: ای دل، ناامید نشو و امید داشته باش، چرا که در عالم غیب و ناشناخته، شگفتی‌های زیادی وجود دارد.
هوش مصنوعی: اگر تمامی دنیا بخواهد به تو آسیب برساند، ای دل، هرگز اجازه نده که دامن دوستت را رها کنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
زرین چکنم قدح گلین آر ای دل
پای از گل غم مرا برون آر ای دل
تا از گل گورم ندمد خار ای دل
گلگون می در گلین قدح دار ای دل
زین یک دو سه پیمانه میازار ای دل
گرمی بخرندت نشوی خوار ای دل
هر چیز که شد بهاش بسیار ای دل
اندک تر گرددش خریدار ای دل
زنهار ای دل هزار زنهار ای دل
پندی دهمت نیک نگهدار ای دل
فردا که کند رحمت او جلوه‌گری
خود را برسان به خیل کفار ای دل
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.