مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۰۷ ناگه بزدم دست بسوی جیبش سرمست شدم ز لذت آسیبش دستم نرسید سوی جیبش اما المنة الله که بر دم سیبش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از حس شوق و خوشحالی خود زمانی که به جیب محبوبش نزدیک می‌شود سخن می‌گوید. اگرچه دستش به جیب محبوب نمی‌رسد، اما به لطف وجود سیب (نماد زیبایی یا عشق) او، خوشحال و سرمست است.
هوش مصنوعی: ناگهان دستم را به سوی جیبش بردم و از لذت آسیب او سرشار شدم.
هوش مصنوعی: دستم به جیبش نرسید، اما خوشحالم که به سیبش نزدیک شدم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.