ابوطیّب محمد بن حاتم مُصعَبی شناخته‌شده به ابوطیب مُصعَبی ادیب، سیاست‌مدار و شاعر خراسان بزرگ بود.
وی روزگاری صاحب دیوان رسائل نصر بن احمد سامانی (۳۰۱-۳۳۱ هجری) بود که شاید پس از عزل ابوالفضل محمد بلعمی نیز مدتی وزارت داشت و به گفتهٔ ثعالبی به امر نصر بن احمد کشته شد. ابوطیب از شاعران توانایی بود که به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌سرودند.
عوفی در لباب‌الالباب رودکی را ستایندهٔ او می‌داند و دو بیت از قصیده‌ای را آورده که رودکی در مدح او گفته است:
مرا جود او تازه دارد همی        مگر جودش ابر است و من کشتزار
مگر یکسو افکن که خود همچنین        بیندیش و دیده‌یْ خرد برگمار
یاقوت حَمَوی نیز در معجم‌البلدان آورده است که محمد بن حیان بن معد بستی (مرگ ۳۵۴ هجری) کتابی برای مصعبی دربارهٔ قرمطیان نوشت و مصعبی هم به پاداش آن داوری سمرقند یا کارگزاری مالی سیستان را بدو سپرد.
بیهقی، عمر رادویانی، گردیزی و محمد بن سرخ نیشابوری از او یاد کرده‌اند. یازده بیت از شعرهای تازی مصعبی در یتیمةالدهر ثعالبی آمده است.
از اشعار فارسی وی شانزده بیت شامل یک قطعه ۱۴ بیتی و دو بیت مفرد باقی مانده است.

اشعار او به کوشش آقای مجید امام‌وردی به نقل از کتابهای اشعار پراکندهٔ شعرای فارسی زبان به کوشش ژیلبر لازار و همچنین شرح احوال و اشعار شاعران بی‌دیوان در قرن‌های ۳/۴/۵ هجری به تصحیح محمود مدبری در گنجور در دسترس قرار گرفته است.