مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۶ اشکم که زمین از نم او آغشتست دریست غواص فراوان گشتست پیوسته چنانکه گویی اندر شستست ریزان گویی ز رشته بیرون گشتست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و غمگینی اشک اشاره می‌کند که زمین را مرطوب کرده است. این اشک مانند دریا و غواصانی است که در عمق دریا غوطه‌ورند و به صورت مداوم در حال ریختن است، انگار که ذرات ریز آن از رشته‌ای جدا شده‌اند.
هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک است و زمین از رطوبت آنها خیس شده است، مانند دریا که پر از غواصان شده است.
هوش مصنوعی: همواره به گونه‌ای است که گویی در حال آبشاری هستی و مانند رشته‌ای است که از هم باز شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.