تو با آن رو بگو مه را، چه باشی؟
تو با آن رخ بگو شه را، چه باشی؟
ببین آیینه و خود را صفت کن
حدیث زهره و مه را چه باشی
دلا، زینسان چه می نالی در آن کوی؟
گدایان شبانگه را چه باشی
بمیر ای مرغ تشنه در بیابان
امید ابر ناگه را چه باشی
چه سویت، خسروا، دارد جدا گوش
به کویش ناله و وه را چه باشی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به شکلی شاعرانه به زیبایی و جذابیت فرد مورد خطاب اشاره دارد و از او خواسته می‌شود که درباره خود و جایگاهش در جهان بیندیشد. شاعر از او می‌خواهد که به آینه نگاه کند و خود را بشناسد. همچنین به ناامیدی و آرزوهای بیهوده اشاره می‌کند و از او می‌پرسد که در میان گمراهی‌ها و دشواری‌ها چه معنایی برایش دارد. در نهایت، شاعر به تقدیر و جدایی اشاره می‌کند و می‌پرسد که این جدایی چه احساسی در او ایجاد می‌کند. ناله و شکایت از درد و دوری نیز بخشی از این احساسات است.
هوش مصنوعی: با چهره زیبا و جذابت بگو که چه هویتی داری؟ با آن صورت دل‌انگیزت بگو که مقام و ارزش تو چه چیزی است؟
هوش مصنوعی: به خودت نگاه کن و ویژگی‌هایت را بشناس، زیرا که تو نیز می‌توانی مانند گل زیبا و ماه درخشان باشی.
هوش مصنوعی: ای دل، چرا این‌گونه در آن مکان ناله می‌کنی؟ آیا شب‌ها برای گدایان چه خاصیتی دارد؟
هوش مصنوعی: ای مرغ تشنه، در بیابان امید به باران ناگه‌ای، چرا باید از مرگ بترسی؟
هوش مصنوعی: ای خسرو، چه چیزی را در نظر داری؟ گوش به ناله و آه کسانی که از دوری تو رنج می‌برند، بده. تو چه احساسی خواهی داشت؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.