کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۵۰۷ ای زلف توی که با همه نیرنگش می بوسه دهی بر آن لب می رنگش آن غمزۀ او نه بس حریفست، مکن بازی فراخ با دهان تنگش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از زلف و لب محبوبش صحبت می‌کند و به زیبایی و فریبندگی او اشاره می‌کند. او می‌گوید که نباید به دلربایی‌های محبوب دل ببندد، چون این غمزه و نیرنگ او فقط برای جذب بیشتر است و نباید به بازی‌های او گول خورد.
هوش مصنوعی: تو ای زلفی که با همه فریب و نیرنگت، لب‌های رنگین تو را می‌بوسم.
هوش مصنوعی: آن ناز و عشوه‌اش تنها برای یک رقیب نیست، پس با او به صورت گسترده و آزاد رفتار نکن.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آیینه بیار است خط چون زنگش
دل گشت فراخ از دهان تنگش
نقش از پری و رنگ ز گل بر بودست
خورشید منقش و مه گلرنگش
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.