الا ای ماه اوج دلربایی

که خیل نیکوان را پادشایی

زهی در دلربایی شوخ و چالاک

هزاران جان پاکت صید فتراک

شبی خواهم نهان از پاسبانت

بمالم رخ به خاک آستانت

مکن عزم رحیل ای ترک سرمست

که خواهد شد عنان عقلم از دست

چو گل کو را برد باد بهاری

به صد تعجیل می رانی عماری

به جان آمد ز درد دوریت دل

غم هجران عجب کاری ست مشکل

نه دردم را دوا پیدا نه مرهم

سزد گر نبودم پروای عالم

گه از دل ناله بر گردون رسانم

گهی از دیده سیل خون فشانم

برو جامی به سوز و درد درساز

مکن چون عود هر دم ناله آغاز