وقت گل زانگونه کز گل سبزه تر می دمد

کشته آن غمزه را از خاک نشتر می دمد

می زند تیغ قدت در باغ با سرو سهی

بید را زان رو به جای برگ خنجر می دمد

کس نیابد بوی راحت از دل محنت کشم

آری آن ریحان ازین ویرانه کمتر می دمد

مردم چشمم خیال خواب چون بندد دگر

کز خیال آن مژه خارش ز بستر می دمد

کی شود پاک از گیاه غم مرا کشت امید

کش ز یکجا می کنم صد جای دیگر می دمد

از فسون خوان شد فزون سوز من آن دمها که او

بر دل من می دمد گویی در اخگر می دمد

زنده شو جامی که جانبازان تیغ هجر را

از فروغ روی جانان صبح محشر می دمد