Ario
Ario در ۱ سال و ۸ ماه قبل، جمعه ۳۱ تیر ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۱۵ دربارهٔ حزین لاهیجی » غزلیات » شمارهٔ ۳۳۸:
قوّتی داده به فرهاد و به مجنون ضعفی
هرکه را عشق، ز راهی به سر دار برد
جایی دیدم این بیت اینگونه آمده بود که بنا به روایات تاریخی مفهومی ندارد چرا که هیچ کدام از دو عاشق مطروحه یعنی فرهاد و مجنون به دار کشیده نشدند ولی از معانی عشق که انسان را به دار خود محکوم می‌کند شاید قابل قبول باشد
Ario در ۲ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۲۲ آذر ۱۴۰۰، ساعت ۰۸:۱۴ دربارهٔ جامی » هفت اورنگ » سلامان و ابسال » بخش ۱۲ - حکایت مجنون که در بادیه از انگشت قلم کرده بر تخته ریگ چون رمالان رقمی می زد گفتند این نوشتن چیست و این نوشته برای کیست گفت این نام لیلی است که به نوشتن آن می نازم چون او به دست نیست با نام او عشق می بازم:
دفترش صحرا و انگشتان قلم
میزدی هر لحظه حرفی را رقم
در نسخه ای بیت دوم رو اینگونه بنده ملاحظه کردم که وزن و قافیه اش مناسب‌تر است گویا..
و ایضاً باقی ابیات بطور خلاصه تر
دید مجنون را یکی صحرا نورد
در میان بادیه بنشسته فرد
دفترش صحرا و انگشتان قلم
میزدی هر لحظه حرفی را رقم
گفت مجنون شیدا چیست این
نامه مینویسی بهر کیست این
گفت مشق نام لیلی میکنم
خاطر خود را تسلی میکنم
چون ندارم جرعه ای از جام او
عشق بازی می کنم با نام او
Ario در ۲ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۸:۱۷ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۳۰:
نهالی کُن شاید مفهوم اینه
نهالی بکار که از سر دیوار باغ بیرون بیاد و خلق ازش استفاده کنند که اگر خلق از این موهبت برخوردار نشن و این نعمت حتی اون درخت اگر گوهر هم بعمل بیاره مفت گرونه و باید نابود بشه.. در گذشته رسم بود جهت استفاده عموم درختانی در گذرگاه ها و معبر ها و لبه پرچین باغها می‌کاشتند که مستمندان ازش استفاده کنند... کنایه از لینه عمل انسانها باید مفید به فایده باشه و عبادات آدمی در درگاه خداوند باید مفید برای خلق خداوند که اگر غیر از این باشه اجر و ثواب و خاصیت و سودی نداره و انجام نداده بهتر..
Ario در ۲ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۸:۱۰ در پاسخ به صادق بهرامی دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۳۰:
منظور شاید اینه چیزی که خیرش به خلق نرسه ولو اگر گوهر و گنج و طلام ازش حاصل بشه مفت گرونه و باید نابودش کرد
Ario در ۲ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۸:۰۴ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۴۴:
گو گل که اصطلاحی لری و لکی است و با مفهوم گله ی گاو است شاید کنایه از زندگی مدنی و تمدن انسانیست که باباطاهر آنرا نماد انسان متمدن دانسته و در تاکید بر بیت قبلش با چراند موجودی وحشی چون آهو که قابل رام سازی نیست بعنوان یک نماد از تمام نمادهای تمدن تبری جسته و خود را چون مجنون که نماد عشق و تبری جستن از علائق دنیوی غرق در معشوق می‌بیند. و دانستن و خواندن و تشخیص خوب و بد را از علائم تمدن دانسته و مانع عشق ورزی به معشوق