حمید رها در ‫۱ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۱۸ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۸:۴۸ در پاسخ به پوریا دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۰۶:

درود. بیت دوم

مهرگیاه  درخت مهربانی و وفاست . درختی است که ریشه بلند و گوشتی ان  شبیه انسان است .  و گفته اند هر که  قسمتی از گیاه را با خود داشته باشد همه به او علاقمند میشوند و مهر می ورزند .

شاعر علاقه و مهرورزی خود را بیشتر و بیشتر  اعلام میکند حتی اگر معشوق درخت دوستی را  از بیخ و بن بر کند . 

یعنی جور و جفای معشوق سبب ان نمیشود که دل از او بکند و درخت عشق او بخشگی گراید بلکه پر بار تر میشود.

حمید رها در ‫۱ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۱۸ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۸:۴۰ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۰۶:

سلام . نمیدانم چرا دوستان فرهیخته ،نسبت به یک انتقاد کوچک بغض نشان میدهند و از بکار گیری کلمات زیبا  بهره نمی گیرند .

 بدیع  صفت مشبه است .اسم فاعل  یا صفت فاعلی نیست ،  مُبدِع را میتوان بعنوان  صفت فاعلی  به معنی مبتکر یا آفریننده  د

ر نظر گرفت . در آیه مذکور  بدیع  صفت است برای  الله که محذوف است ،فاعل الله است نه بدیع .

بدیع در بیت یعنی خوش چهره ، زیبا روی  

میگوید تو که خوشرو هستی  و مایه کدورت نیستی بلکه سبب فرحبخشی هستی ،حیف است بیوفت باشی .