saeed amiri
saeed amiri در ۲ سال و ۶ ماه قبل، دوشنبه ۱۹ مهر ۱۴۰۰، ساعت ۱۸:۲۶ دربارهٔ سعدی » بوستان » در نیایش خداوند » بخش ۱ - سرآغاز:
سلام دوستان
چنانچه اکثر دوستان تحصیل کرده هستند پس حتما میدانند که کلیت اموزش های مدرسه با انچه که فرد در زندگی و جامعه سروکار دار دارد هیچ سنخیتی ندارد. بعنوان مثال ریاضیات پیچیده که به یک فرد 10-15 ساله در ایران تدریس میشود در کشورهای پیشرفته در دانشگاه انهم رشته های صنعتی تدریس میشود. چرا از همان سال اول به مانند قدیم کتاب های بزرگان مثل سعدی تدریس نمیشود تا از کودکی ملکه ذهن افراد شود. یقین بدارید انسانی که گلستان و بوستان خوانده باشد و حافظ از بر باشدو شاهنامه و مثنوی بخواند دیگر توان رفتن در راه خطا نخواهد داشت و انسانهایی تربیت میشوند که بسیار متعالی و کاملا باسوادتر از حتی دکتر و مهندس های عصر حاضر خواهند بود. همانطور که مکتب خانه های قدیم فارغ التحصیلانی چون نظامی گنجوی داشته امامدارس حالا حتی یک نظامی شناس هم تحویل نمیدهند!
saeed amiri در ۲ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۸ مهر ۱۴۰۰، ساعت ۰۳:۳۰ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۷:
در بیت اول مراد اینست که ما در نهایت به مبدا اصلی خودمون برمیگردیم. مصرع اول مقصود جان و بعد باطنی ماست چراکه بزرگان، جان هر انسانی را قطره ای از دریای کل یا وجود اصلی میدانند. مصرع دوم مقصود جسم ظاهری ماست که انهم به مبدا خودش برمیگردد و با خاک زمین یکی میشود. پس معنای کلی بیت اول اینست که ما پس از مرگ همین ماهیت جزئی خودمان راهم از دست میدهیم و با حقیقیت اصلی وجود یکی میشویم.( ما ز بالاییم و بالا می رویم --- ما ز دریاییم و دریا می رویم)
در بیت دوم سوال بنیادی که همان مقصود آفرینش هست را مطرح میکند و در مصرع پایانی به زیبایی مگس را مثال میزند تا بما تلنگر بزند که ما بهمان اندازه کوچک و ناچیز هستیم و زمانی که داریم بشدت محدود است. اما میگوید مگس ناپیدا شد! کاملا در جهت بیت اول! یعنی از هستی ساقط نشده و فقط ناپدید میشود.
saeed amiri در ۲ سال و ۶ ماه قبل، دوشنبه ۵ مهر ۱۴۰۰، ساعت ۱۸:۵۱ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۶:
می نوش که عمر جاودانی اینست....خود حاصلت از دور جوانی اینست
نباید از یک رباعی به ظاهر قضاوت کلی کرد و حکم صادر نمود. باید کلییه اثار خیام را مطالعه کنیم انگاه شبهات درجات بالاتری پیدا میکنند و از ظواهر امر خلاص میشیم.
دوستان که میگویندمنظور خیام ( و دیگر بزرگان مثل حافظ)از این می اب انگور است. لطفا به بنده هم معرفی کنند که این کدام مشروب است که عمر جاودانی میدهد؟ خیام از کدام می خورده که بعد از 900 سال ما و شما را این چنین درگیر کرده و خود بوسیله اثار و کارهایش جاودان شده. اگر اب انگور این چنین خاصیتی داشت که الان همه لاابلیان داعم المست، فاضل و ادیب و دانشمند شده بودن ولی گویا کسانی که سی چهل سال ازین شراب خوردن همه از زردی و سیروزکبد و هزار مرض دیگر مردن. پس کدام شراب است که خوشدلی میاورد؟
saeed amiri در ۲ سال و ۶ ماه قبل، دوشنبه ۵ مهر ۱۴۰۰، ساعت ۱۸:۳۶ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۶:
گویا بعضی از دوستان گرفتار عالم ظاهر شده و از عالم معنی بکلی منکر هستند. در صورتیکه اکثر ادمها لذت هارو در مادیات مثل خور و خوراک و شراب و شاهد و...میدانند پس کاملا طبیعی است که بزرگان با اینها مثال بزنند. خیلی عجیب است هنوز هستند کسانی که فکر میکنند امثال خیام یک دائم الخمر لاابالی که چند رباعی هم در باب لاابالیگری و عیش و عشرت و... سروده است. کافیست به زندگی اینان نظری کوتاه بیاندانزد تا این نظریه بکلی مسخره شود چون اینها چندین کتاب علمی نوشته اند که تا همین اواخر دروس دانشگاهی غرب بوده و اثارشان گویی از دایره زمان خارج است! چگونه ادمی که همیشه دربدر زن بارگی و شراب خوارگی بوده وقت کرده این آثار را بنویسد؟ و هزار سوال دیگر که خودتان مطرح کنید چراکه کسیکه راه به عالم معنی نبرده شامه اش بسته شده و هیچ سوال و جوابی اثر ندارد.