فرشید
فرشید در ۲ سال و ۴ ماه قبل، دوشنبه ۱ آذر ۱۴۰۰، ساعت ۲۲:۰۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰۴:
مرا از توست هر دم تازه عشقی
تو را هر ساعتی حسنی دگر باد
عشق، شعله ای نیست که خاموش شود. شعله عشق نه تنها خاموش نمی شود بلکه هردم سرکش تر می شود. آنچه کهنه شود عشق نیست. عشق سراسر تازگی است، همیشه نو خواهد ماند. حسن محبوب ازلی بی پایان است و هیچ تکراری در تجلی او راه ندارد.
این دو، تازه های هستی است، عشق عاشقان او و حسن بی تکرار او. این دو با یکدیگر تناسب دارند و هماهنگند. عشق عاشق هردم تازه است و همواره خواستار جلوه های اوست و او تنها معشوقی است که با جلوه اش این عشق بی پایان را پاسخ می گوید. همه هستی، چشمه ای نو و پیوسته جاریست زیرا حقیقت آن گفتگو و نجوایی بین عاشق و معشوق است، عاشقی که با عشق دمادم تازه خویش، چشم به تماشای تجلیات یار دارد و به تماشای حسنش نشسته و یاری که با جلوه پیوسته و تکرار ناپذیرش عشق او را می بیند.
برگرفته از صفحه‌ی اینستاگرام مشرق ساغر