مهدی mahdi.iranmanesh@yahoo.com 🌐
حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش...
مهدی mahdi.iranmanesh@yahoo.com در ۱ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۰۴ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۴:
از بیت "بر لب بحر فنا منتظریم ای ساقی"استفاده می شود: که خواجه را کمال فنا دست داده، و در پی بقاء باللّه بوده. می‌گوید: محبوبا! حال که مرا با تجلّیات خود فانی ساختی، انتظار دارم که از لبت (که نوع دیگری از تجلّیات توست)، آب حیات ابدی‌ام بخشی، تا باقی به تو گردم، و در عین اینکه با همه‌ام، بی آنکه توجّه به همه داشته باشم، از مشاهداتت بی بهره نباشم؛ که:《إلهی! أمَرْتَ بِالرُّجُوعِ إلَی الآثارِ...》
و ممکن است (به قرینه ابیات قبل و بعد) مراد خواجه از بیت، تقاضای فنا و وصال باشد. بخواهد با این بیان تمنّای آن را بنماید و بگوید:
برگ نوا تبه شد و سازِ طَرَب نماند
ای چنگ؛ ناله برکش وای دف! خروش کن
ساقی! که جامت از می صافی تُهی مباد!
چشم عنایتی به منِ دُرد نوش کن
سر مست در قبای زَرْ افشان چو بگذری
یک بوسه، نذرِ حافظِ پشمینه پوش کن
رک. جمال آفتاب