شماره ۱: دلا کشیدن باید عتاب و ناز بتان - رطب نباشد بی خار و کنز پربارا

شماره ۲: لاد را بر بنای محکم نه - که نگه‌دار لاد بن‌لاد است

شماره ۳: من رهی پیر و سست‌پای شدم - نتوان راه کرد بی بالاد

شماره ۴: صحرای سنگ‌روی و که سنگلاخ را - از سم آهوان و گوزنان شیار کرد

شماره ۵: هوشم ز ذوق لطف سخن‌های جان‌فزاش - از حجره‌ی دلم سوی تابوک گوش شد

شماره ۶: چون نباشد بنای خانه درست - بی‌گمانم که زیر رشت آید

شماره ۷: نه همچون رخ خوبت گل بهار - نه چون تو به نکویی بت بهار

شماره ۸: ز چشم مست تو عالم خراب است - به بند زلف تو دل‌ها گرفتار

شماره ۹: آن کن که بدین وقت همی‌کردی هر سال - خز پوش و به کاشانه شو از صفه و فروار

شماره ۱۰: من عاملم و تو معاملی - وین کار مرا با تو بود دخش

شماره ۱۱: تو عاشقم و از همه خوبان زمانه - دخشم به تو است ار‌چه که‌ام خوب بود حال

شماره ۱۲: هم آهو فغند است و هم تیز تک - هم آزاده‌خوی است و هم تیز‌گام

شماره ۱۳: ای من رهی آن دست و خط و کلکت - از پوست رهی سلم کنی که شاید

شماره ۱۴: چون مورد بود سبز گهی موی من همه - دردا که بنشست بر آن موی سبز بشم

شماره ۱۵: فزون ز آنکه بخشی بزار تو زر - نه ساوه نه رسته بر آید ز کان

شماره ۱۶: میغ چون ترکی آشفته که تیر اندازد - برق تیر است مر او را مگر و رخش کمان

شماره ۱۷: ماده گاوان پاده‌اش هر یک - شاه‌پرور بود چو برمایون

شماره ۱۸: ز ناگه بار پیری بر من افتاد - چو بر خفته فتد ناگه کرنجو

شماره ۱۹: آب گلفهشنگ گشته از فسردن ای شگفت - همچنان چون شیشه‌ی سیمین نگون آویخته

شماره ۲۰: روا نبود که با این فضل و دانش - بود شربم همی دائم ز منده

شماره ۲۱: تو شب آیی نهان بوی همه روز - همچنانی یقین که شب یازه

شماره ۲۲: اگر با من دگر کاوی خوری ناگه - به سر بر تیغ و بر پهلوی شنگینه

شماره ۲۳: من ز آغالشت نترسم هیچ - ور به من شیر را برآغالی.

شماره ۲۴: ای بر همه قحبگان گیتی سرچیک - .... تو فراخ‌تر ز سیصد خرچیک

شماره ۲۵ - از مثنوی به بحر متقارب: به تن بر یکی ژنده‌ای از پتو - شب و روز بودی به موی و به رو

شماره ۲۶ - از مثنوی به بحر خفیف: کفش‌گر دید مرد داور تفت - لیف در .... او نهاد و برفت