هوش مصنوعی: این شعر به نوعی به عادت انسان‌ها در نقل و انتقال داستان‌ها و یادآوری گذشته اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که هر قوم و ملتی برای خود داستان‌هایی قدیمی دارند و کرم (فردی یا گروهی) به لاف و گزاف‌گویی‌های مربوط به آن دوران می‌پردازد. اما برای آن‌هایی که پس از ما می‌آیند، باید اندوهگین بود زیرا آنها به حکایت‌های گذشته ما نخواهند پرداخت و داستان ما نیز فراموش می‌شود. در واقع، این شعر به تأمل درباره‌ی میراث فرهنگی و تأثیر زمان بر یادآوری‌های انسان‌ها می‌پردازد.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به نوعی به عادت انسان‌ها در نقل و انتقال داستان‌ها و یادآوری گذشته اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که هر قوم و ملتی برای خود داستان‌هایی قدیمی دارند و کرم (فردی یا گروهی) به لاف و گزاف‌گویی‌های مربوط به آن دوران می‌پردازد. اما برای آن‌هایی که پس از ما می‌آیند، باید اندوهگین بود زیرا آنها به حکایت‌های گذشته ما نخواهند پرداخت و داستان ما نیز فراموش می‌شود. در واقع، این شعر به تأمل درباره‌ی میراث فرهنگی و تأثیر زمان بر یادآوری‌های انسان‌ها می‌پردازد.
هوش مصنوعی: این یک عادت شده که هر قوم و ملتی، هنگام صحبت دربارهٔ زمان‌های گذشته، از بزرگی و فضائل خود با ادعاهای بزرگ و پر زرق و برق سخن می‌گویند.
هوش مصنوعی: باید بر حال آن دسته از افراد افسوس خورد که پس از ما، داستان ضعف و ناتوانی ما را بازگو خواهند کرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چو عادتست که ابنای دهر در هر قرن
کرم به لاف ز عهد گذشته وا گویند
بدان گروه بباید گریست کز پی ما
حکایت کرم از روزگار ما گویند
به مقصدی که مر آن را ره خدا گویند
برو برو که از آن سو بیا بیا گویند
کسی که پای ندارد چگونه راه رود
خود اهل شرع درین داوری چه ها گویند؟
ز رمز نخل «انا الله » گوی ناآگاه
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.