جزیری بُد آن نیز با رنگ و بوی

که عنبر بس افتد ز دریا بدوی

ز دریا کجا عنبر افتد دگر

بر آن یک جزیره بود بیشتر

بگردید مهراج هر سو بسی

همان پهلوان نیز با هر کسی

گیایش همه بود تریاک زهر

به کُه سنگش از کهربا داشت بهر

شکفتی گل نوشکفته ز سنگ

بسی بود هر گونه از رنگ رنگ

هم از میوه هایی که خیزد خزان

کز ایرانیان کس نبد دیده آن

یکی بیشه دیدند گند آب و نی

که آن آب مستی نمودی چو می

ازو هر که خوردی فتادی خموش

زمانی بُدی و آمدی باز هوش

کبابه به هر جای بسیار بود

که هریک مه از نار بر بار بود

گیا بُد که چون سوی او مرد دست

کشیدی، شدی خفته بر خاک پست

چو زو مرد کف باز برداشتی

ز پستی دگر سر برافراشتی

نمودند دیگر گیاهی سپید

سیاهش گل و بیخ چون سرخ بید

بُدی دودگون روز بر دشت و راغ

شب از دور درتافتی چون چراغ

گیا بُد که چون سنگ آهن ربای

کشد آهن او زر کشیدی ز جای

دگر سنگ بُد نیز کز دور سیم

ربودی ورا زیر و گشتی دو نیم

ز گلها گلی بُد که هرکس ببوی

گرفتی ، بخندیدی از بوی اوی

گلی بُد که چون بوی بردیش مرد

شدی زار و گرینده بی سوک و درد

چنین چند بُد ز آن که نتوان شمرد

کرا رای بُد هرچه بایست برد

دگر جای دیدند چندین گروه

ز عنبر یکی توده مانند کوه

به یک بار چندانکه یک پیلوار

همانا به سنگ رطل بد هزار

به گرشاسب بخشید مهراج و گفت

که هرگز کس این را ندیدست جفت

گواهی دهم کاین شگفتی درست

هم از فرّ ایران شه و بخت تست

یکی چشمه دیدند نزدیک اوی

به ده گام سوراخی از پیش جوی

همی هر گه از چشم آن چشمه آب

شدی در هوا همچو تیر از شتاب

ز بالا فرود آمدی همچو دود

بدان تنگ سوراخ رفتی فرود

ازو هرچه گشتی چکان بی درنگ

شدی بر زمین ژاله کردار سنگ

سپید آمدی سنگ او سال و ماه

جز اندر زمستان که بودی سیاه

نه کس دید کان آب را ره کجاست

نه سیر آمد از خوردنش هر که خواست

وز آنجای خرّم بی اندوه و رنج

کشیدند سوی جزیرهٔ هرنج