به خشک ریش گری در هری ندیدستی
ز هجو روی سیاهی که نوبتی بیند
کنون به خیمه زدن دانه‌ای پراکندی
که مرغ ذکر تو تا جاودان از آن چیند
در آن دو لفظ سخن چاردست و پای شتر
چنان نشنید کان شیوه عقل بگزیند
مکن به عذر و تلطف دل مرا دریاب
که چوب خیمه در آن نیز نیک بنشیند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به نوعی ابراز عشق و محبت است که به عذرخواهی و درخواست توجه از محبوب اشاره دارد. گوینده از تصویرگری در خشک ریش و هجوهای دنیایی سخن می‌گوید و به اهمیت ذکر محبوبش در زندگی‌اش اشاره می‌کند. او می‌خواهد که محبوبش دلش را دریابد و به او توجه کند، حتی اگر به صورت تلطف و عذر خواهی باشد. شعری پر از احساس و تمثیل است که به مفهوم عشق و انتظار در آن پرداخته شده است.
هوش مصنوعی: وقتی در بیابان خشک و بی‌آب و علف هستی، نباید از مشکلات و وسوسه‌ها غافل شوی؛ چرا که ممکن است در شرایط دشوار، چهره زشتی را ببینی که در نوبت خود به تو آسیب می‌زند.
هوش مصنوعی: اکنون به خیمه نشسته‌ای و دانه‌هایی پخش کرده‌ای که پرنده یاد تو همیشه از آن بردارد و بهره‌مند شود.
هوش مصنوعی: در آن دو کلمه، چنان که شتر چهار دست و پا دارد، نمی‌توان شیوۀ عقل را انتخاب کرد و نشنید.
هوش مصنوعی: مرا با بهانه و خواهش زیاد نجات نده، چون چوبی که در خیمه قرار دارد هم می‌تواند به خوبی در جای خود قرار گیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.