قومی که زهر چه دون ما پاک زدند
آتش ز غمان دل در افلاک زدند
از هرچه برون ماست چون دور شدند
بر عرش رسیده خیمه بر خاک زدند
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
قومی که زهر چه دون ما پاک زدند
آتش ز غمان دل در افلاک زدند
از هرچه برون ماست چون دور شدند
بر عرش رسیده خیمه بر خاک زدند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان غم و درد قبیله‌ای می‌پردازد که از هرچه ناپاک و دون است، خود را پاک کرده‌اند. آنها از دل‌های پرآشوب خود آتش سوزانی در آسمان می‌زنند و هنگامی که از هر چیز دنیا دور می‌شوند، خیمه‌ای بر عرش نصب می‌کنند و به نوعی به مرتبه‌ای بلند می‌رسند.
هوش مصنوعی: مردمی که تمام آلودگی‌ها و چیزهای ناپاک را از خود دور کردند، به خاطر غم و اندوهی که داشتند، آتش دلشان به آسمان‌ها رسید.
هوش مصنوعی: وقتی از هر چیزی که ما را دور کرده‌اند بیرون آمدیم، به مقام بلندتری رسیدیم و در عین حال بر روی زمین زندگی می‌کنیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
قومی که ز هر چه دون ما پاک زدند
آتش ز غمان دل در افلاک زدند
از هر چه برون ماست چون دور شدند
بر عرش رسیده خیمه بر خاک زدند.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.