شمسه نه مسند هفت اختران

ختم رسل خاتم پیغمبران

احمد مرسل که خرد خاک اوست

هر دو جهان بسته فتراک اوست

تازه‌ترین سنبل صحرای ناز

[...]

ای تن تو پاک‌تر از جان پاک

روح تو پرورده‌ «روحی فداک»

نقطه‌گهِ خانه رحمت تویی

خانه‌برِِ نقطهٔ زحمت تویی

راهروان عربی را تو ماه

[...]

ای مدنی بُرقِع و مَکی نقاب

سایه‌نشین چند بوَد آفتاب

گر مهی از مهر تو مویی بیار

ور گلی از باغ تو بویی بیار

منتظران را به‌لب آمد نفس

[...]

ای گهر‌ِ تاج‌ِ فرستادگان

تاج‌ده‌ِ گوهر ِ آزادگان

هر چه ز بیگانه و خیل تواند

جمله در این خانه طفیل تواند

اول بیت ار چه به نام تو بست

[...]

من که درین دایره دهربند

چون گره نقطه شدم شهربند

دسترس پای گشائیم نیست

سایه ولی فر همائیم نیست

پای فرو رفته بدین خاک در

[...]

ای شرف گوهر آدم به تو

روشنی دیده عالم به تو

چرخ که یک پشت ظفرساز تست

نُه شکم آبستنِ یک راز تست

گوش دو ماهی زبر و زیر تو

[...]

منکه سراینده این نوگلم

باغ ترا نغمه‌سرا بلبلم

در ره عشقت نفسی میزنم

بر سر کویت جرسی میزنم

عاریت کس نپذیرفته‌ام

[...]

جنبش اول که قلم برگرفت

حرف نخستین ز سخن درگرفت

پرده خلوت چو برانداختند

جلوت اول به سخن ساختند

تا سخن آوازه دل در نداد

[...]

چونکه نَسَختَه سخن سرسری

هست بر گوهریان گوهری

نکته نگهدار ببین چون بُوَد

نکته که سنجیده و موزون بُوَد

قافیه‌سنجان که سخن برکشند

[...]

چون سپر انداختن آفتاب

گشت زمین را سپر افکن بر آب

گشت جهان از نفسش تنگ‌تر

وز سپر او سپرک رنگ‌تر

با سپر افکندن او لشگرش

[...]

رایض من چون ادب آغاز کرد

از گره نُه فلکم باز کرد

گرچه گره در گرهش بود جای

برنگرفت از سر این رشته پای

تا سر این رشته به جایی رسید

[...]

باد، نقاب از طرفی برگرفت

خواجه سبک عاشقی از سر گرفت

گل نفسی دید شِکَر خنده‌ای

بر گل و شِکَّر نفس افکنده‌ای

فتنه آن‌ ماهِ قصب‌دوخته

[...]

خواجه یکی شب به تمنای جنس

زد دو سه دم با دو سه ابنای جنس

یافت شبی چون سحر آراسته

خواسته‌هایی به دعا خواسته

مجلسی افروخته چون نوبهار

[...]

عمر بر آن فرش ازل بافته

آنچه شده باز بَدَل یافته

گوش در آن نامه تحیت رسان

دیده در آن سجده تحیات خوان

تنگ دل از خنده ترکان شکر

[...]

اوّل کاین عشق‌پرستی نبود

در عدم آوازه هستی نبود

مُقبلی از کِتم عدم ساز کرد

سوی وجود آمد و در باز کرد

باز‌پسین طفلِ پری‌زادگان

[...]

دادگری دید برای صواب

صورت بیدادگری را به خواب

گفت «خدا با تو ظالم چه کرد؟

در شبت از روز مظالم چه کرد؟»

گفت «چو بر من به سر آمد حیات

[...]

ای مَلِکِ جانوران رای تو

وی گهر تاجوران پای تو

گر ملکی، خانهٔ شاهی طلب

ور گهری، تاج الهی طلب

زانسوی عالم که دگر راه نیست

[...]

صیدکنان مرکب نوشیروان

دور شد از کوکبه خسروان

مونس خسرو شده دستور و بس

خسرو و دستور و دگر هیچکس

شاه در آن ناحیت صید یاب

[...]

یک نفس ای خواجهٔ دامن‌کشان

آستنی بر همه عالم فشان

رنج مشو راحتِ رنجور باش

ساعتی از محتشمی دور باش

حکم چو بر عاقبت‌اندیشی است

[...]

روزی از آنجا که فراغی رسید

باد سلیمان به چراغی رسید

مملکتش رخت به صحرا نهاد

تخت بر این تختهٔ مینا نهاد

دید به‌نوعی که دلش پاره گشت

[...]