دورند تمام خلق عالم از راه

گر راه چنین است که من می‌بینم

حلوا حلوا اگر بگویی صد سال

از گفتن حلوا نشود شیرین کام

تو با من و رحم نه که در من نگری

من با تو و زهره نی که در تو نگرم

کو دل که بدو حال دلی شرح دهم

کو دست کزو درد دلی بنویسم

هر کس که میان شغل دنیا نفسی

با او باشد هزار مردش گویم

با این همه گه گاه غلط می‌افتم

نادان کس و بله روستایی که منم

کندم ز سر کوه قناعت سنگی

آوردم و بر رخنهٔ آز افکندم

زنجیر سر زلف تو بر گردن تست

در گردنِ من فکن که دیوانه منم

تا تشنه‌تری به خلق محتاج تری

سیر از همه شو تا سره مردت خوانم

در ذکر توام اگر دمی گویایم

در فکر توام گر نفسی خاموشم

ای آنکه تویی طالبِ اسم اعظم

از ما مگذر که اسم اعظم ماییم

یک جامِ تجلی جمال تو بس است

تا از عدم و وجود بیزار شوم

هرکس به جمال رخ خوبی نگرانند

در آینهٔ خویش به خود ما نگرانیم

سرپوش فکنده‌ایم بررویِ طبق

سری است در این طبق که ما می‌دانیم

با آنکه به جای ما بدی‌ها کرده است

گر دست دهد به جز نکویی نکنیم

در بحر خدا شکسته ظرفم چو حباب

از دوست پر و ز خویش خالی شده‌ام

نی نی که من اویم و من واو را من

از تنگ مجالی سخنی می‌گویم

دور است ز جبر اختیارم اما

مجبور به اختیار خویشم چه کنم

از بهر دو لقمه‌ای که هم دادهٔ تست

من منت هر ناکس دون چند کشم

پیدا شده عالمی و پنهان گشته

تا چشم گشوده‌ایم بر هم زده‌ایم