هر لحظه چو من هزار دل سوخته را

سودای تو از کعبه به بتخانه برد

از مهر تو بگذرد که را دارد دوست

وز کوی تو بگذرد کجا خواهد شد

بینایی خویش را دوا کن زیراک

عالم همه اوست دیده‌ای می‌باید

در آتش عشق خود بسوزد وانگاه

دوزخ ز برای دیگران سرد کند

از قید گُل و مُل چو مجرد گردد

اهل بصر و بصیرت آبش خوانند

جان ودل و تن هر سه حجاب ره بود

تن دل شد و دل جان شد و جان جانان شد

وحی است که روح اولش باشد نام

چون اوست تمام، خاتمش می‌خوانند

سررشتهٔ شمع به که سررشتهٔ من

کان رشته سری به روشنایی دارد

چون موج که هر نفس کشد سر در جیب

در نفی وجود خویش و اثبات تواند

با جان و روان بوعلی مهر علی

چون شیر و شکر به هم برآمیخته‌اند

خر باش که این جماعت از فرط خری

هر کو نه خر است کافرش می‌خوانند

در دهر چو من یکی و آن هم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

بر روی زمین زیر زمین وار بزی

تا زیر زمین روی زمینت باشد

بر من نتوان بست به زنجیر دلت

وز تو نتوان دلم به شمشیر برند

بر مرقد ما خرام تا روح قدس

از تربت تو حیات دریوزه کند

دل وصل تو می‌خواست، قضا گفت آری

این جغد کنون سرِ همایی دارد

با هرچه رضایِ او در آن نیست مکن

یا راضی شو به هرچه او با تو کند

زنهار چنان بزی که بعد از مردن

انگشت گزیدنی به یاران ماند

از خیر محض جز نکویی ناید

خوش باش که عاقبت نکو خواهد بود

محکوم کم از خودی چرا باید بود

یا خدمت چون خودی چرا باید کرد