می‌داد به گریه ریگ را رنگ

می‌زد سری از دریغ بر سنگ

ای چون خر آسیا کهن لنگ

کهتاب تو روی کهربا رنگ

ای عشق تو با وجود هم تنگ

در راه تو کفر و دین به یک رنگ

بی روی تو کعبه‌ها خرابات

بی نام تو نامها همه ننگ

در عشق تو هر که نیست قلاش

[...]

چون کار بنام آید و ننگ

بر آتش چون کباب و بر تیغ چوزنگ

تنگ آمدم از وجود خود، تنگ

ای مرگ، به سوی من کن آهنگ

بازم خر ازین غم فراوان

فریاد رسم ازین دل تنگ

تا چند آخر امید یابیم؟

[...]

برخیز ز خواب و ساز کن چنگ

کان فتنه مه عذار گلرنگ

نی خواب گذاشت خواجه نی صبر

نی نام گذاشت خواجه نی ننگ

بدرید خرد هزار خرقه

[...]

از رنگ تو گشته‌ایم بی‌رنگ

زان سوی جهان هزار فرسنگ

زان رنگ تو گشته‌ایم بی‌رنگ

زان سوی خرد هزار فرسنگ

ساقی بده آن شراب گلرنگ

مطرب بزن آن نوای بر چنگ

کز زهد ندیده‌ام فتوحی

تا کی زنم آبگینه بر سنگ

خون شد دل من ندیده کامی

[...]

عشق است فراخ و سینه‌ای تنگ

راهی ست دراز و مرکبی لنگ

یک خاطر و صدهزار غصّه

یک منزل و صدهزار فرسنگ

بی یادِ تو کعبه‌ها خرابات

[...]

خواهی که به مهتری زنی چنگ

در یوزهٔ کهتران مکن تنگ

مردم، چو دهد عنان به فرهنگ

از باد بگردد آسیا سنگ

وان لعبت دردمند دل تنگ

دل داده به باد و مانده بی سنگ

او ماند به کنج حجره دلتنگ

می‌دارد ز گریه خاک را رنگ

از بی ننگی فتاده در ننگ

وز بی سنگی بخوردن سنگ

بیرون خوش و از درونه دل تنگ

تن حاضر و دل هزار فرسنگ

گیرم که تراست لعل در چنگ

مفگن به دکان شیشه‌گر سنگ

ایشان همه با نشاط هم رنگ

او گوشه گرفته با دل تنگ

خواهم که شکافم این دل تنگ

در وی کشمت چو لعل در سنگ

گر دم زنم از درونهٔ تنگ

ترسم که خورم ز بام و در سنگ