جستن خبری ز هر نشانی

وآسود به صحبتش زمانی

دل داد به دوستان زمانی

پرسید ز هر کسی نشانی

چون کرد ز روی مهربانی

با او ز تلطف آنچه دانی

مجنون به همان قصیده‌خوانی

می‌زد دهل جریده‌رانی

با او ز خوشی و مهربانی

کردی همه روزه جانفشانی

بنده شدن چو من جوانی

دانم که نداردت زیانی

در معرکهٔ چنین خزانی

شد زخم رسیده گلستانی

در صورت اگر ز من نهانی

از راه صفت درون جانی

آزاد کنم ز سخت‌جانی

و آباد کنم به سخت‌رانی

وان تیغ‌زنان به قهرمانی

بر شاه کنند پاسبانی

در هیئت او ز هر نشانی

نامانده به‌جا جز استخوانی

دیدند فتاده مهربانی

مغزی شده مانده استخوانی

مشغول شوی به شادمانی

وین نامهٔ نغز را بخوانی

ای چشمه آب زندگانی

وی شعله آتش جوانی

ای تابش حسنت آفتابی

وز گردش طاق آسمانی

گر خر گه مه شود منقش

[...]

جانا تو به دیگران چه مانی

کاسایش جان یک جهانی

چون یوسف توتیای چشمی

چون عیسی کیمیای جانی

تا چند بود چو گل دو روئی

[...]

ای روی تو فتنهٔ جهانی

مبهوت تو هر کجا که جانی

کرده سر زلف پر فریبت

از هر سر مویم امتحانی

در چشم زدی ز دست بر هم

[...]

ای حسن تو آب زندگانی

تدبیر وصال ما تو دانی

از دیده برون مشو که نوری

وز بنده جدا مشو که جانی

ما با تو چو تیر راست گشتیم

[...]

دردی است درین دلم نهانی

کان درد مرا دوا تو دانی

تو مرهم درد بیدلانی

دانم که مرا چنین نمانی

من بندهٔ بی کس ضعیفم

[...]

ای ساقی از آن قدح که دانی

پیش آر سبک مکن گرانی

یک قطره شراب در صبوحی

باشد که به حلق ما چکانی

زان پیش خمار در سر آید

[...]

ای هجر تو وصل جاودانی

واندوه تو عین شادمانی

در عشق تو نیم ذره حسرت

خوشتر ز حیات جاودانی

بی یاد حضور تو زمانی

[...]