شد دشت ز ریگ و سنگپاره

طشتی پر از اخگر و شراره

ای زاطلس و خز تو را کناره

پهلوی تو خوش به خار و خاره

کرد از رمه جا به یک کناره

بگشاد نظر پی نظاره

وز پرتو آن رخ گذاره

هر مه را، چشم پر ستاره

سازد دل را ز شوق پاره

هر مصرع شعر چون قناره

شاید فتدش به من نظاره

شادم ز لباسِ صبرِ پاره

ای واقف گردش ستاره

در گریه ی من فکن نظاره

حسرت که لبم نموده پاره

از بوسه ی اوست استعاره

باشد کرم تو در شماره

از کان افزون سه چار پاره

آرند حبوب بی شماره

بهر که ز بهر رزق خواره

اصغر به گلوی پاره پاره

افتاد به فکر گاهواره