آن سخت دلان که خود پسندند
بیجاده لبان نعل بندند
از روی چو آفتاب ایشان
هر نعل چو ماه گشته تابان
وز پرتو آن رخ گذاره
هر مه را، چشم پر ستاره
عاشق ز جمال شان مشوش
نعلش ز فروغ شان در آتش
گشته ز فروغ روی ایشان
هر میخ فتیله ی فروزان
پروانه زده زبیمِ تو، بیخ
گاهی بر نعل و گاه بر میخ
چکّش به دکّان ز واله هان است
انگشت ز دسته در دهان است
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و جذابیت افرادی می‌پردازد که خود را برتر از دیگران می‌دانند. چهره‌ی آنها به مانند آفتاب درخشان است و نورشان به حدی تابان است که هر نعل (شیئی که به پا می‌بندند) را مانند ماه درخشان می‌کند. عاشقان زیبایی آنها در حیرت و التهاب به سر می‌برند، ناچار از دیدن زیبایی آنها در آتش عشق می‌سوزند. شاعر همچنین به نگرانی و ترس عاشقانه اشاره می‌کند که به دور آنها می‌چرخد و سرانجام به تصویر چکش و دکانی اشاره می‌کند که گویی انگشتان عاشق در حسرت آن زیبایی به دهانش رفته است. این شعر در کل به احساسات عشق و زیبایی‌های شگفت‌انگیز می‌پردازد.
هوش مصنوعی: افرادی که به خودشان مغرورند و فقط خود را می‌پسندند، دیوارهایی به دور خود می‌کشند و از دیگران فاصله می‌گیرند.
هوش مصنوعی: چهره‌اش همچون خورشید درخشان است و هر زین‌پرچم او مانند ماه نورانی و تابناک شده است.
هوش مصنوعی: به خاطر درخشش آن چهره، هر ماهی در آسمان مانند ستاره‌ای چشمک می‌زند.
هوش مصنوعی: عاشق به خاطر زیبایی آنها دچار شگفتی و هیجان شده و نعل اسبش به خاطر درخشش نور آنها در آتش قرار دارد.
هوش مصنوعی: نور و روشنی چهره‌ی آنها باعث شده که حتی میخ‌های فتیله‌ی روشن هم تحت تأثیر قرار بگیرند و درخشش خاصی پیدا کنند.
هوش مصنوعی: پروانه به خاطر عشق و هیجان تو گاهی به پایه‌ای می‌چسبد و گاهی به میخی دیگر.
هوش مصنوعی: چکشی که به مغازه می‌خورد، ناشی از عشق و شوق است و انگشت کسی که دسته‌اش را گرفته، به دهانش رفته است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.