جز داغ دلم چراغ شب نیست

وز طالع تیره این عجب نیست

گر با سگت از ادب زنم دم

او عفو کند ولی ادب نیست

تو نخل مرادی اینقدر هست

[...]

تا دل سر زلف یار گم کرد

سر رشته اختیار گم کرد

دل در غم یار پر شود گم

بیچاره دلی که یار گم کرد

عقل از می عشق مست گردید

[...]

یار از سر کوچه چو مه برآمد

هر گوشه هزار وه برآمد

برخاست قیامتی که در صبح

ماه شب چارده برآمد

سرمست به خانقه گذر کرد

[...]

فریاد که یار می‌رود باز

جانم ز فرار می‌رود باز

هرکس که نباخت سر به کویش

آنجا به چه کار می‌رود باز

تنها نه رقیب شد به نخجیر

[...]

از جور چه دل ملول دارم

گر هم بکشی قبول دارم

مگذار مرا بصحبت خود

من چشم و دلی فضول دارم

معراج وصال اگرچه دورست

[...]

تا ساقی گلهذار رفته

دست و دل ما ز کار رفته

منت چه نهم که شد فدایش

جانی که هزار بار رفته

عالم همه صید خویش چون کرد

[...]

از من خبر ای پسر نداری

عاشق شده ام خبر نداری

ما را بفغان میار از غم

گر طاقت دردسر نداری

از زندگی ام چرا ملولی

[...]

چو کوی محتسب ترکان نشین شد

در میخانه در کویش گشادند

در میخانه ها هرچند بربست

در بسته بروی او گشادند

مه شهره بحسن و چون تو خوش نه

خوبست ولی چو شهرتش نه

روز دل من بتلخکامی

در جای خطر فتد ز خامی

ای حسن تو آفت درونها

وی تنگدل از تو سینه ما

رخت دل و دین ببردی از من

ای گلرخ شوخ سر و بالا

دیدم گل آنجمالی جایی

[...]

به پیشش ار بنشینی بشب نشینی تو

چه بیشیش که به بینی به پیش بینی کار

پیشش بنشین به شب‌نشینی

بیشیش ببین به پیش‌بینی

پیشش بنشین به شب‌نشینی

[...]

شد هوش دلا ز دست با دست

کی آوریش بصبر با دست

این بیت از حشو این غزل برمیخیزد

اهلی سخنش اگر تمامست