کنون کآن چشمه را با گل نبینم

چو خار آن به که بر آتش نشینم

خر خود را چنان چابک نبینم

که با تازی‌سواری برنشینم

نبینم روی او گر باز بینم

پر آتش باد چشم نازنینم

چو ز آب حوض تَر گشته است زینم

خطا باشد که در دریا نشینم

چو در بیداری و خواب این چنینم

پناهی به ز تو خود را نبینم

اگر صد سال در چاهی نشینم

کسی جز آه خود بالا نبینم

و گر خواهی که این جا کم نشینم

رها کن کز سر پایت ببینم

گرم عقلی بود جایی نشینم

و گر نه بینم از خود آن چه بینم

به بُستان آمدم تا میوه چینم

مَنِه خار و خَسَک در آستینم

به زانو‌ی ادب پیشت نشینم

بدوزم دیده وآن‌گه در تو بینم

که تامن نیز هر یک را ببینم

ز جمله آنک خواهم بر گزینم

همه صاحب جمالان را به بینم

درون پرده با هر یک نشینم

نه دل ماند و نه دنیا و نه دینم

چنین کامروز می‌بینی چنینم

که هر جائی که می‌باید نشینم

زهر خوردی که می‌خواهم گزینم

که گر صیّاد بیند همچنینم

دهد حالی بگازر پوستینم

دریغا ای لطیف نازنینم

که ماندی همچو گنجی در زمینم

دگر ره گفت اگر دوزخ نشینم

کجا شد آن همه اعمالِ دینم

میان این دو گورستان زمینم

بدست آور که من زان نه زینم

چو بی رویت نه دل ماند و نه دینم

چرا سرگشته میداری چنینم

اگر بار دگر رویت به بینم

به خلوت یک زمان پیشت نشینم