نبینی هر که میرد تا نمیرد

امید از زندگانی برنگیرد

بدین‌سان عاشقی در غم بمیرد؟

چون او باد آن که زو عبرت نگیرد

تو صبحی، او چراغ ار دل پذیرد

چراغ آن بِهْ که پیش از صبح میرد

نه هر کش پیش‌میری پیش میرد

بدین سختی غمی در پیش گیرد

بدان زنده گه او هرگز نمیرد

به بیداری که خواب او را نگیرد

کسی آن آینه بر کف چه گیرد؟

که هر دم نقش دیگر کس پذیرد

مه نو تا به بدری نور گیرد

چو در بدری رسد نقصان پذیرد

نفس در آتش آری دم بگیرد

و گر آتش در آب آری بمیرد

بسی دارم سخن کان دل پذیرد

چه‌گویم چون کسم دامن نگیرد‌‌؟!

نه هر کش صحت او را تب نگیرد

نه هر کس را که تب گیرد بمیرد

بهشت از نور تو زینت پذیرد

که بی اعمال تو زینت نگیرد

ز رشک برق جانم دود گیرد

که دیر آمد پدید و زود میرد

که تا گر این کنیزک زار میرد

دلم این طفل را دلدار گیرد

چو موم از گرمی ار نرمی پذیرد

بگرمی و بنرمی نقش گیرد

چه گر آتش ز بی جفتی بمیرد

بسوزد هرکه با او جفت گیرد

اگر شه شهر خوزستان بگیرد

گل عاشق از این خذلان بمیرد

اگر صد چون تو هر روزی بمیرد

زمین گردی، فلک سوزی نگیرد

کسی کو دعوت حق را پذیرد

به کشتی نوح او را دست گیرد

پناه من بحیّی کو نمیرد

بآهی عذر صد عصیان پذیرد

وگرنه هیچکس را درپذیرد

وجود ذرهٔ عالم بگیرد