کنی گر نقش قلب این نام نیکو

ز گلزار حیات حق بری بو

بدینسان نیز فصل الوصل یکرو

ظهور کثرت اندر وحدتست او

نباشد باطن و ظاهر بجز او

هو الاول هوالآخر هوالهو

شه ختمی مآب از کرده او

گره زدبر جبین و چین بر ابرو

بود او ملک حق حق ملکت او

خدا پس ملک ملکست ای خداجو

شرابی ریز دور از رنگ و از بو

بمینای من از میخانه هو

مراتب پای تا سر باشد از او

از او خارج نباشد یک سر مو

نماید شیر دشتی صید آهو

ز ناهاری که میتازد بهر سو

دم راز طرب ساز اناهو

بود سیر دوم را در تکاپو

به نوروز از نسیم عنبرین بو

شده مشکین برو دامان مشکو

دمیده بر لب جو سبزه و گل

کمر بسته ببستان سرو و ناژو

چراغان کرده اندر باغ لاله

[...]

همی غلطید عکس مه به هر سو

ز چوگان هوا در آب چون گو

رده بسته به بستان سرو و ناژو

شده دستان سرا مرغ سخنگو

تو بستی یوغ و گاوآهن بورزو

زمین شیار کردی با سم گاو

شود آن سال دخل غله نیکو

ولی سلطان به لشکر آورد رو

ز افرنگی صنم بیگانه تو شو

که پیمانش نمی‌ارزد به یک جو

نگاهی وام کن از چشم فاروق

قدم بی‌باک نه در عالم نو

به منزل کوش مانند مه نو

درین نیلی فضا هر دم فزون شو

مقام خویش اگر خواهی درین دیر

به حق دل بند و راه مصطفی رو

کدام است آن حدیث و آن خبر کو

که باید زن کند خود را چو لولو

به برهانی دگرگشتی تو خستو

که باشد خاک ساکن در تکاپو

همی تابید خورشید جفاجو

گهی ازپشت سر، گاه از بر رو

شنیدم باربد در بزم خسرو

به هر نوبت سرودی نغمه‌ای نو