دلم از دست بردی وه چه رویی

ز پا افتادم از دستت چه گویی

ندارد جان کنون از هیچ رویی

بجز پروانه گشتن آرزویی

چرا با من حدیث او نگویی

که چون من عمرها همدوش اویی

تو ای نادان اگر فرزند اویی

ز خصم بال، خون خویش جویی

هر آن دلرا که با یاریست خوئی

ز گلذار حقیقت هست بوئی

ندارد او سر دنیا و عقبی

که دارد پای آمد شد بکوئی

دلی کوشد اسیر زلف یاری

[...]

ز سرکا برده خویش تندخویی

گریزان از دکانش ترشرویی

قدش چشم چراغ کامجویی

بود پروانه اش پاکیزه خویی

زبانم را ازین گستاخ گویی

به عفو خود عطا کن سرخ رویی

ز رنگ ایمن نبینی آب جوئی

مسلم نیست از سنگی سبوئی

گر اندام زمین را بازجوئی

همه اندام خوبان است گوئی

به هر آئینه ای بنمود رویی

به هر جا خاست از وی گفتگویی

به قانون شریعت راه پوئی

به غیر از امر حق حکمی نگوئی

سپردش پس به یک مرد نکوئی

تعارف دان، یک فرخنده خوئی

زهر سوخاست بانگ های و هویی

از آن هنگامه شیرین برد بویی

شهنشاهان اقلیم نکوئی

کله داران ملک خوبروئی

نبینم در جهان مقدار مویی

که او را نیست با روی تو رویی

عجب دارم تو با این خوب رویی

نیندیشی چرا از تند خویی

امان از چشم فتانت که دارد

به عین شرم چندین فتنه جویی

کنم گوشت به فرمان ه رچه باشد

[...]

تعالی الله چه گویم ز آن نکویی

که نیکوتر بود از هر چه گویی

پری در کسوت مردم پدیدار

ملک در جلد انسان رفته گویی

مرا باور نمی شد کآدمی زاد

[...]

به گیتی هر چه کردم جستجویی

به گلزارش ندیدم رنگ و بویی

ز اوضاع نشاط و عیش فایز

ندیدم هیچ غیر از گفتگویی

دو چشمان گفت ابرو فتنه جویی

همیشه کج نشین راز گویی

بت فایز از این ابرو حذر کن

ز تیرانداز ترک تندخویی