بود رزق بدن ماکول و ملبوس

دگر هم رزق حس ادراک محسوس

چو عبدالظاهر اندر نظم ناموس

بود ساعی و این امریست محسوس

پس از معقول روی‌آور بمحسوس

در اشیاء دل بعزت دار مأنوس

هوا را آنچنان که هست محسوس

بامداد نفس حق داشت مأنوس

نگوئی مدح دیاری بسالوس

نجوئی ذم موجودی بافسوس

همین طبل و همین نقاره و کوس

بود ز اسفندیار و نوذر و طوس

به نام او زده ارشاد را کوس

سپهر و کرده خورشیدش زمین بوس

خروس صبح زد سبوح و قدوس

فرا کن دیده رازین خواب منحوس

عزیز ملک مصر ای یوسف دل

شوی در چاه زندان چند محبوس

ز بالا سوی پستی میکنی رای

[...]

بود احمد بذات الله ممسوس

تجلی های ذاتی راست ماء/نوس

اگر زن را بیاموزند ناموس

زند بی‌پرده بر بامِ فلک کوس

بیا تا زنده ام خود را مکن لوس

که فردا می خوری بهر من افسوس

چو دیدی اندر آن ایوان مطموس

روان کیقباد و جان کاوس

که رای ری نمود ازکشور طوس

مرا بنهاد با یک شهر افسوس

همش خوانند برخی گنج کاوس

بود این هر سه ره با ذوق مانوس

برای موطن جمشید و سیروس

خورد آن ناطق مشهور افسوس؟!!

همه دانند خوب، این هوچی لوس

ز شه زر خواست اما گشت مأیوس

غرض اینست، بر این آدم لوس

دهند ار پول خواند روضه معکوس