بلی تا با منت خوش بود یک‌چند

حدیثت بود با من خوش‌تر از قند

چو نسرین بر گشاده ناخنی چند

به نسرین برگ گل از لاله می‌کند

که صابر شو درین غم روزکی چند

نماند هیچ کس جاوید در بند

وزین در نیز شاپور خردمند

به کار آورد با او نکته‌ای چند

رعیت هر چه بود از دور و پیوند

به دین و داد او خوردند سوگند

ملک را داده بُد در رُوم سوگند

که با کس در نسازد مهر و پیوند

چه نیکوداستانی زد هنرمند

هلیله با هلیله قند با قند

پس آن گه بر زبان آورد سوگند

به هوش زیرک و جان خردمند

مراد من چنان است ای هنرمند

که بگشایی دل غم‌گینم از بند

به حق حرمت شیرین دل‌بند

کز این بهتر ندانم، خورد سوگند

به شخص کوه‌پیکر کوه می‌کند

غمی در پیش چون کوه دماوند

چنین گفتند پیران خردمند

که گر خواهی که آسان گردد این بند

بسان شیر وحشی جسته از بند

چو پیل مست‌گشته کوه می‌کند

نخستین پیکر آن نقش دل‌بند

تَولا کرده بر نام خداوند

که شاه نیکوان شیرین دل‌بند

که خوانندش شکرخایان شکرخند

سخن را از حلاوت کرد چون قند

سر‌آغاز سخن را داد پیوند

بخوردی زان نواله لقمه‌ای چند

چو مغز پسته و پالودهٔ قند

زبانِ هر که او باشد برومند

شود گویا به تسبیح خداوند

بِنه در پیش‌گاه و شقه دربند

پس آن گَه شاه را گو کاِی خداوند

چو طوطی ساخته با آهنین‌بند

به تنهایی چو عنقا گشته خرسند