مگر یک روز نتوانی بجستن

روانت را نباشد روی رستن

مگر یابم نشان تندرستی

رها گردد تنم از رنج و سستی

دل رامین به هشیاری و مستی

چو ناز آگنده بود از درد و سستی

اگر مویم به ناخن بر، برستی

دل من این گمان بر وی نبستی

مکن راما که تو امروز مستی

ز مستی عهد من بر هم شکستی

چو بیمارم که در زاری و سستی

نبرّد جانش امید از درستی

هر آن روزی که تو کمتر گرستی

جهان را دجلهٔ دیگر ببستی

کنون از چنگ گرگ من برستی

چو گرگ اندر کنار من نشستی

ستوران جز گزیده ننشستی

کمرها جز گرانمایه نبستی

به گوراب آمدی پیمان شکستی

مرا گفتی برستم هم نرستی

مزن طعنه مرا گر تو درستی

که نه من خواستم از بخت سستی

اگر چه مرگ جانم را بخستی

تنم باری ازین سختی برستی

دریغا آن همه پیمان که بستی

ببستی باز بیهوده شکستی

که ویرو یافت لختی درد و سستی

کنون باز آمدش حال درستی

گهی در دخمهٔ دلبر نشستی

شبانروزی به درد دل گرستی

خائی گنده ترسا پرستی

در اسلام را بر خود ببستی

چه دست آویز داری اندر اسلام

زناری در میان آویز دستی

بمستی بر سر حمدان نشستی

[...]

شها چون پیل و فرزین شه پرستم

نه چون اسبست کارم رخ‌پرستی

رهی آمد چو رخ پیشت پیاده

چو فرزین می‌رود اکنون ز مستی

چو نوشین‌باده را در پرده بستی

خمار بادهٔ نوشین شکستی

نگه دارنده بالا و پستی

گوا بر هستی او جمله هستی

ز خود برگشتن است ایزد پرستی

ندارد روز با شب هم نشستی