ز هجرانت بترسد وز بلا نه

ترا خواهد ز یزدان و مرا نه

بهانه برگرفتم از میانه

نه پوزش دارم اکنون نه بهانه

مخوان از رشک من چندین فسانه

مکن با من جدایی را بهانه

ز بهر آنکه تا مانی به خانه

به دست آور ز گیتی یک بهانه

شبی چون دوش دیدم در زمانه

که بوسه تیر بود و لب نشانه

بزرگی را همین باشد بهانه

بزرگی جوی و کم کن این فسانه

ندانم چیست این گشت زمانه

وزو بر جان ما چندین بهانه

نه جنگی بود مرگش را بهانه

نه خونی ریخته شد در میانه

توی بهتر بزرگان زمانه

به نامت مهر کردم این فسانه