بتر زین برف و راه سخت آنست

که آن بت روی بر من دل گرانست

اگرچه عشق سر تا سر زیانست

همه رنج تن و درد روانست

تن ما نیز گردان چون جهانست

که گاهی کودک و گاهی جوانست

به فر شاه حال من چنانست

که پیشم کمترین بنده جهانست

نه روزست این که آتشگاه جانست

بلای روزگار عاشقانست

یکی تا موی تو بر من چنانست

که صد باره گرامی‌تر ز جانست

گلش با خار و نازش با غمانست

هوا با رنج و سودش با زیانست

جوانست او و هم بختش جوانست

درخت دولتش تا آسمانست

همان دهر را باغ این زمانست

بدو در مملکت سرو روانست

نفس شومم بدنیا بهر آن است

که تن از بهر موران پرورانست

ندونستم که شرط بندگی چیست

هرزه بورم بمیدان جهانست

وز اول تا به آخر آن چه دانست

فروخواند آن چه خواندن می‌توانست

سخن‌ها را شنیدن می‌توانست

ولیکن فهم کردن می‌ندانست

سیاهی توتیای چشم از آنست

که فراش ره هندوستانست

اگر هر زاهدی کاندر جهانست

به دوزخ در کشد حکمش روانست

بر این رقعه که شطرنج زیانست

کمینه بازیش بین‌الرخانست

صفات لایزالش کس ندانست

هر آن وصفی که گوئی بیش ازانست

ز ذوقش بحر در جوش و فغانست

ازان پیوسته او گوهر فشانست

محمد آنکه نور جسم و جانست

گزین و مهتر پیغامبرانست

حقیقت خاتم پیغمبرانست

ز نورش ذرّهٔ کون و مکانست

به زیبایی عقل و لطف جانست

نکو روی زمین و آسمانست