برین سان تن گدازی دل نوازی

خوش آوازی سرافرازی بنازی

ز بس بر راغ دیدند لهد بازی

بیامختند گوران لعب سازی

تو چون بامن نسازی با که سازی

هوا با من نبازی با که بازی

به تو نازم که تو زیبای نازی

بسازم با تو گر با من بسازی

بدم من نیز همچون تو نیازی

نکردم با تو چندین سرفرازی

من آن یارم چنان بر تو نیازی

که کردم با تو چندان عشقبازی

به جای باد رفتار اسپ تازی

گرفته کم بها اسپ طرازی

تو خود دانی که با جان نیست بازی

چرا چندین به خون بنده تازی

علم بر در زدی از بی نیازی

همی کردی به من افسوس و بازی

چو بودی در گهرمان بی نیازی

به که کردی جهان افسوس و بازی

بدان دلبر چرا باشد نیازی

که خود با او نشاید کرد نازی

گمان بردم که کردم بر تو نازی

شد آن ناز مرا بر تو نیازی

چنین بودند یک مه دو نیازی

نیاسودند روز و شب ز بازی

نه چون او بد به شاهی سرفرازی

نه چون او بد به رامش رود سازی

در آن جز وی که ماند از عشق‌بازی

سخن راندم نیت بر مرد غازی

جهان عشقست و دیگر زرق‌سازی

همه بازیست الّا عشقبازی

کجا آن عدل و آن انصاف سازی

که با فرزند از این‌سان رفت بازی

برون آمد ز پردهْ سِحرسازی

شش‌اندازی به جای شیشه‌بازی

رسیدند آن بتان با دل‌نوازی

بر آن سبزه چو گل کردند بازی

شگفتی ماند از آن نیرنگ‌سازی

گذشت اندیشهٔ کارش ز بازی