شمار بوسه خواهد بود کارم

تو می‌ده بوسه تا من می‌شمارم

ز باغِ وصل، پُر گل کن کنارم

چو دانی کز فراقت بر چه خارم

اجازت ده کزان قصرش بیارم

به مُشکوی پرستاران سپارم

سرم می‌خارد و پروا ندارم

که در عشقش سر خود را بخارم

که گر شه گوید او را دوست دارم

بگو کاین عشوه ناید در شمارم

منِ رنجور بی‌طاقت عیارم

مده رنجی که من طاقت ندارم

به گوری چون بری شیر از کنارم

که شیرینم نه آخر شیرخوارم

و گر چشمم کنی، سر پیش دارم

پس این چشم دگر در پیش آرم

نه بد گفتم نه بدگویی است کارم

و گر گفتم یکی را صد هزارم

بدین دیری که آیی در کنارم

بدین زودی مکش، لختی بدارم

ولیکن حق خدمت می‌گزارم

نظر بر صحبت دیرینه دارم

جوانی را به یادت می‌گذارم

بدین امید روزی می‌شمارم

نداری دل که آیی بر کنارم

و گر داری من آن طالع ندارم

ز من بگذر که من خود گرزه مارم

بلی مارم که چون او مهره دارم

چو گنجش زیر زر پوشیده دارم

کلید گنج‌ها او را سپارم

زنش گفتا که من بیمار و زارم

عرابی گفت من تیمار دارم

غریب و عورة و درویش و خوارم

ضعیف و عاجز و زار ونزارم

نداد این کِشت ده سال انتظارم

که هم امروز زر آورد بارم

میان این گنه گارانست کارم

که با آن کاملان طاقت ندارم

چنین گفت او که چون مادر ندارم

پشولیدست موی و روزگارم