همی گویم خدایا کردگارا

بزرگا کامگارا بردبارا

نجویم بیش ازین با دل مدارا

کنم رازش به گیتی آشکارا

نه دانش روی برتابد قضا را

نه مردی دست برپیچد بلا را

بسی کردم نهان و آشکارا

به نرمی با دل مسکین مدارا

دریغا رفته رنج و روزگارا

کزیشان خود دریغی ماند ما را

که بس خواری نماید دوست ما را

همی دیدم من این روز آشکارا

شگفتا پر فریبا روزگارا

که چون دارد زبون خویش ما را

به خشم اندر بکن لختی مدارا

مکن بدمهری خویش آشکارا

به ویسه گفت رامین زود ما را

به شه بر، گشت باید آشکارا

نه مردم گر کنم زین پس مدارا

بهل تا گردد این راز آشکارا

سر و سرهنگْ میدان وفا را

سپه‌سالار و سر خیلْ انبیا را

مسلم کرد شهر و روستا را

که به‌تر داشت از دنیا دعا را

نیت چون نیک باشد پادشا را

گُهر خیزد به جای گل گیا را

نیفتاد آن رفیق بی‌وفا را

که بفرستد سلامی خشک ما را

به یک ماه از میان سنگ خارا

چو دریا کرد جویی آشکارا

به حکم آن که سنگی بود خارا

به سختی روی آن سنگ آشکارا

جمال خویش را در خز و خارا

به پوشیدن همی‌کرد آشکارا

به رغم دشمنان بنواز ما را

نهان می‌سوز و می‌ساز آشکارا

چو خاریدند خاک از سنگ خارا

پدید آمد یکی طاق آشکارا

نصیبی ده ز گنج خود گدا را

نوائی ده بلطفت بی نوارا