چنان در کیش عیسی شد بدو شاد

که دخت خویش، مریم را بدو داد

که را جویم که را خوانم به فریاد‌؟

بهاری بود و بربودش ز من باد

زمانه ایمن از غوغا و فریاد

زمین آسوده از تشنیع و بیداد

نشاید حکم کردن بر دو بنیاد

یکی بر بی‌طمع، دیگر بر آزاد

که هست این جا مهندس مردی استاد

جوانی نام او فرزانه فرهاد

پس آن گه گفت کاِی داننده استاد

چنان خواهم که گردانی مرا شاد

چو آگه گشت از آن اندیشه فرهاد

فکند آن حکم را بر دیده بنیاد

اگر صد کوه باید کند پولاد

زبون باشد به دست آدمی‌زاد

خبر بردند شیرین را که فرهاد

به ماهی حوضه بست و جوی بگشاد

چو دل در مهر شیرین بست فرهاد

برآورد از وجودش عشق فریاد

غمش دامن گرفته و او به غم شاد

چو گنجی کز خرابی گردد آباد

بگفت او آن من شد زو مکن یاد

بگفت این کی کند بیچاره فرهاد‌؟

گشاد آن گه زبان چون تیغ پولاد

فکند الماس را بر سنگ بنیاد

چنان در خشم شد خسرو ز فرهاد

که حلقش خواست آزردن به پولاد

بر آن کوه کمرکش رفت چون باد

کمر دربست و زخم تیشه بگشاد

بدان شیری که اول مادرت داد

که چون از جوی من شیری خوری شاد

اگر بادم تو نیز ای سرو آزاد

سری چون بید درجنبان به این باد

ز پرویز و ز شیرین و ز فرهاد

همه در حرف پنجیم ای پری‌زاد

چو از غم نیستم یک لحظه آزاد

نخواهم هیچ کس را در جهان شاد

ببینم کآهنین بازوی فرهاد

چگونه سنگ می‌بُرّد به پولاد