ترنج و سیب لب بر لب نهاده

چو در زرین‌صراحی لعلِ باده

نخوردی بی‌غنا یک جرعه باده

نه بی‌مطرب شدی طبعش گشاده

ازین سو تخت شاهنشه نهاده

وشاقی چند بر پای ایستاده

ز شکر هر یکی تنگی گشاده

ز شیرین بر شکر تنگی نهاده

به سوگ نیزه‌های سر فتاده

صبا گیسوی پرچم‌ها گشاده

حریر سرخ بیرق‌ها گشاده

نیستانی بد آتش درفتاده

برون پرده فرهاد ایستاده

میان درْبسته و بازو گشاده

زمین تا آسمان رانی گشاده

ثریا تا ثری خوانی نهاده

کمر دربسته و ابروگشاده

کلاه کیقبادی کژ نهاده

به بالین شه آمد دل گشاده

به خدمت کردنِ شه دل نهاده

به امیدی جهان بر باد داده

به پنداری بدین روز اوفتاده

ملک بر یاد شیرین تلخ باده

لبالب کرده و بر لب نهاده

شکنج ابرویش بر لب فتاده

دهانش را شکنجه بر نهاده

دو مشگین طوق در حلقش فتاده

دو سیمین نار بر سیبش نهاده

جهان‌داران شده یک‌سر پیاده

به گرداگرد آن مهد ایستاده

طلسمی یافتند از سیم ساده

برو یکپاره لوح از زر نهاده

درش بر حمل کشورها گشاده

همه در حمل بر حمل ایستاده

به میدان رفت شاه و شاهزاده

جهانی خلق بودند ایستاده

ز زخم چنگل او شاه زاده

فغان می‌کرد از درد چکاده

میان لشکر آن شاه زاده

تنش می‌شد سوار و جان پیاده