به رزق هرکسی دفتر گشادند

برات از نامه ی اعمال دادند

دلیران دست خونریزی گشادند

چو آتش اندر آن بیشه فتادند

به خونریزی دلیران کف گشادند

مروت را عنان از دست دادند

به دست آنان که زنده اوفتادند

به طوق بندگی گردن نهادند

بنای این چمن چون می‌نهادند

در فیض الهی را گشادند

به تحسینش همه کس لب گشادند

قرار مصلحت بر جگ بدادند

به مردن سوی دوزخ رو نهادند

ازین آتش به آن آتش فتادند

سران در پای او سرها نهادند

بدان مردانگی انصاف دادند

دلیران دل به مرگ خود نهادند

چو پروانه به آتش در فتادند

زبان آفرینش برگشادند

فزون از گفتنم انصاف دادند

کمان بگرفته در پایش فتادند

چو ابرو بر سر دیده نهادند

کمان زه کرد ترکشها گشادند

ببستند اسب در میدان ستادند

به سوی خانه حق رو نهادند

کف حاجت ز هر جانب کشادند

باو چندانکه عرض حسن دادند

برویش باب معشوقی گشادند

به دالان پای رسوائی نهادند

به یاران باب فضاحی گشادند

به صورت گرچه با هم در تضادند

بمعنی در کمال اتحادند

به سوی اوج رفعت پر گشادند

قدم اندر سر عالم نهادند

که در تفریق عباد عبادند

بجمعیت خداوند رشادند

پری رویان زمینم بوسه دادند

بتان چون سایه در پایم فتادند

حکیمان را بها کمتر نهادند

به نادان جلوه مستانه دادند

چه خوش بختی ، چه خرم روزگاری

در سلطان به درویشی گشادند