ز شیری زهره تو می‌شود آب

در آن هیبت چگونه آوری تاب

چرا خفتی که کرد آخر چنین خواب

که بگذشتند همراهان و اصحاب

برآی از آب ای زشت سیه تاب

که در آتش همی پایی نه در آب

ولیکن زان ندارم طاقت و تاب

که می‌ترسم از آن دانایِ در خواب

نگردد هیچ ماهی نو درین باب

که تا بر ما نپیمایند مهتاب

دلی پر تفت و جانی پر تب و تاب

چگونه یابد آخر چشم من خواب

شب مهتاب چون می‌آیدت خواب

که عاشق خواب کم یابد بمهتاب

به سنگ و هنگ باش و هیچ مشتاب

بسر می در مدو مانند سیماب

در آن شب شیخ او را دید در خواب

که پیش شیخ آمد دیده پر آب

رسن چون دلو گردان چرخ پرتاب

که تا بهر بُراق او برد آب

تویی آن ماه ای خورشید اصحاب

که انجم بر تو میلرزد چو سیماب

ز عدلش چشمهای فتنه در خواب

ز جودش ابر گریان، بحر غرقاب

وزان پس عنکبوت هر سطرلاب

شد از خورشید چارم پرده برتاب

چو طفلی شیر خواره تشنهٔ آب

ز رنج تشنگی جان داده در تاب

کجا آرد بلوری در برم تاب

که از شرم تنم شد سیم سیماب

بآخر چون فرو شد طاس سیماب

برآمد شاه هرمز را سر از خواب

چو یافت از فندقش بادام او تاب

ز فندق گشت بادامش چو عنّاب

شبی چندان نیابد چشم تو خواب

که منقاری زند یک مرغ در آب

چناندارم دل از مهر تو پرتاب

که هر شب برجهم ده بار ازخواب

دلش در آتش و تن مانده در آب

نه خوردش بود ازین اندیشه نه خواب