به صد برقع جمالش بی نقاب است

نه شمعِ مه که عین آف تاب است

به رنگ گل طراوت بخش آب است

ولی زو خانۀ آتش خراب است

به فرق نیل گر در خوشاب است

یقین کان نیل نیسانی سحاب است

ز سیرش خانه کلفت خراب است

غم از هر موج آن پا در رکاب است

اگر تخت جمش گویم صواب است

ولی بر باد بود آن، این بر آب است!

از آنم دل عدوی اضطراب است

که در دل یاد چشمش مست خواب است

گلستان محبت را هوایی است

که شبنم خانه سوز آفتاب است

دماغم تا رسید از می خمارم

[...]

دلم در اضطراب اضطراب است

که هر گردش طلسم فتح باب است

بنازم همت دست تهی را

هر انگشتش کلید فتح باب است

«رهی را، هست عرضی بر جنابت

که بالاتر ازین زرین قباب است»

«برای بره موعود دیروز

دلش در آتش حسرت کباب است»

«نمی‌داند تمنای وصالش

[...]

جلایر را سعادت بی حساب است

که از مستلزمین این رکاب است

اگر تو تشنه ای این ره سراب است

محال است آب و سعیت ناصواب است

عرق بر چهره‌ات گل یا گلاب است

و یا پروین به روی ماهتاب است؟

نشانده یار فایز نقره بر آل

و یا بر آتش تر خشک آب است؟

نه هر رخشنده کوکب آفتاب است

نه هر پیغمبری صاحب کتاب است

نه هر شیرین شود معشوقه، فایز

نه هر آب روان بینی گلاب است

گرت اندیشه‌ام الکتاب است

نخستین عقل اندر هر خطاب است

بمعنی ثا اشارت بر ثواب است

ثوابی کآن بدارین انتخاب است

حجاب او تویی او بی‌حجاب است

صورها مر جمالش را نقاب است

جبال جامد از حق در خطاب است

که در سیر و مرور او چون سحاب است

که اندر جستجویش باشتاب است

که قانع از جمالش بر نقاب است

ز هر خلق بدت جان در عذاب است

بخاصه از حسد در رنج و تاب است

تو را آنعود از بعد ذهاب است

نزولت را عروج مستطاب است

تراش از تیشهٔ خود جادهٔ خویش

براه دیگران رفتن عذاب است

گر از دست تو کار نادر آید

گناهی هم اگر باشد ثواب است