بیا که یار ز رخسار پرده را بگشود

بیا که هر چه نهان بود آشکار نمود

بیا که مجلس ما بزمگاه مستانست

بیاکه ساقی و جام است و بانگ ساز و سرود

بیا و باده بنوش و زیان خود طلب

[...]

بیا که ساقی ما بی نقاب جلوه نمود

ببین در آینه ی جام چهره ی مقصود

سزد که پیر خرابات جرم ما بخشد

به آب چشم صراحی و سوز سینه ی عود

ز هر دری که درآید همای دولت عشق

[...]

نه از تو خلق تسلّیّ و نه خدا خشنود

تو خود بگو که مکافات این چه خواهد بود

به ریش زرد و بناگوش زرد و چهرهٔ زرد

به سر نهی ز سرناز چون کلاه کبود،

تو خانه‌سوز نشانی دهی ز گوگردی

[...]

فکنده زخم دلم را به حالت بهبود

کسی مباد گرفتار چشم‌زخم حسود

فزونی غم از آسودگی‌ست بر دل من

نمی‌فزود غمم گر دلم نمی‌آسود

چراغ تیره ما هم به کار می‌آید

[...]

من اگر می نخورم پیش رود!

ور کنم توبه کس از من شنود!

دل زاهد شود آزرده، بهست

که دل نازکی آزرده شود

راست چون موی برون آید اگر

[...]

تو را همیشه بود قتل سیدا مقصود

نهاده غمزه به دست تو تیغ زهرآلود

اگر چه می شوی این دم ز مرگ ناخشنود

چنین مکن که پشیمان شوی ندارد سود

جز آفتاب تو و آن غنچه شراب آلود

که دیده باده بی درد و آتش بی دود

فراز سرو تو یک نیزه آفتاب جمال

هزار کوکب بخت است و کوکب مسعود

سخن ز یوسف گل ران و داستان هزار

[...]

اگر خدای نباشد زبنده ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

اگر چو شمع ز تو آتشم به سینه نبود

ز چیست هر شبم از دل به سر برآید دود

کسی که شوق طواف حرم به سر دارد

عجب مدار به سر گر که بادیه پیمود

ز عشق منت بی‌حد بود به گردن من

[...]

زقتل بنده اگر خواجه میشود خوشنود

زیان کند سرو خرسندی از تو گیرد سود

ذبیحه گرچه با ضحی بهر دیار کشند

قبول کعبه بمقدار حاجیان افزود

زداغ عشق توام دل چو لاله خود رنگست

[...]

شرف مرد به جودست و کرامت به سجود

هرکه این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

اگر خدای نباشد ز بنده‌‌ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

گنه نبود و عبادت نبود بر سر خلق

[...]

اگر خدای نباشد ز بنده‌‌ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

گشود چهره چو عبدالحسین فتح الله

سؤال کرد پدر از صفائیش مولود

جواب شافی وکافی که بر نگار و بگو

ز زهره مشتریم زاد ای عجب فرمود

شفیع روز جزا در جواب وی فرمود

برو به مقبره مردگان قوم یهود

بگو محب علی هر کسی که خواهد بود

اگر مجوس و نصاری و ملحد است و یهود

بلند گشت ز جانم فغان غم فرسود

که از چه عاقبت این لب شود ز زهر کبود

همان چهار هزار اشرفی که بر جا بود

تمام برد عطا کرد آن عزیز ودود

شنیده‌ام که خدای مهیمن معبود

زمانی از ملک الموت این سئوال نمود

شکسته باد دهانم که آن جهود عنود

لب حسین ز چوب جفا نمود کبود

جواب داد که بر من خدای پاک ودود

ز مرحمت در احسان و بذل و جود گشود