بغل گشود حسین را ببر کشید چو جان

نمود قامت رعناش زینت دامان

جواب داد رسول خدای عالمیان

که هست جسم مرا این پسر مقابل جان

شدند اهل قبیله از آن سبب حیران

که شد بهار درخت از چه روبه فصل خزان

چه دید بی‌کس و افسرده شاه مظلومان

نمود روی شهادت ز خیمه در میدان

چو حور کرده مزین رخ از شعف غلمان

زده ز شوق صف و دیده در رهت حوران

بگفت غم مخواری غمگسار پیر و جوان

که روز حشر خداوند قادر منان

ز جای جست و به همراه چند قرص از نان

گرفت و از پی آن طفل زار گشت روان

ببین برای که آورده‌ای تصدق نسان

به آتش دل من از چه می‌زنی دامان؟

تهیه زر و سیمی نمود و گشت روان

سوی مدینه بر شهریار کون و مکان

که یادگاری مادر نموده است روان

برای فدیه شور بدیده گریان

ز فرقت پدر و سخت‌گیری دوران

نمود از نفس دهر میل باغ جنان

کنند به پیکر بابم ز کینه عدوان

ز هر طرف بنگر اسب کوفیان جولان

دو هفته پیش که آید ز ره مه شعبان

رسید پیک سموم و برید تابستان

درشت خوی و ترش روی و تلخگوی چنان

که از ره آید ناگه محصل دیوان

شهی که عرش دل اوست مستوی الرحمن

مکان عرش که باشد بر از زمان و مکان

چو در نوردد فراش امر فرش زمان

تجلی احدی کون را کند بنیان

چو رای باشد پیش از شجاعت شجعان

نخست رای شمر آنگهی شجاعت دان

ز فکر پیران موئین زره اگر بافند

درید نتوان با تیغ پهلوان جوان

سنان و تیغ بریده نه دوختن دانند

[...]

همی بداد زر و گنج سیم وی بخرید

که سیم ساده گران بود و زر ناب ارزان

بسان روح روانش کشید اندر بر

ز ملک روم شد اندر صف حجاز روان

نخست خواست که آهن دلی کند لیکن

[...]

بماند نام کسان از دو چیز جاویدان

یکی ز وسعت خاطر یکی ز لطف زبان

گر از بلندی همت نشان ز مرد نماند

نماند ایچ نشان از بلندی ایوان

سرای دولت ویران شود ز دور فلک

[...]

شنیدم از پی یک لمحه خواب مؤمن را

ثواب طاعت چل ساله آید از یزدان

بر این قیاس وزیر است اولین مؤمن

مسلم است سخن با دلیل و با برهان

که هم وزیر بخواب از نفاق و شر دورست

[...]

«کوئیس» ران و «تالُن» پاشنه است و «لانگ» زبان

چنانکه «لِور» لب است و «نُه» نف و «بوش» دهان